Βίωσα τη μεγαλύτερη απώλεια…και τον πόνο που μπορεί να βιώσει άνθρωπος

 

Δεν έχει σημασία πώς το αγγελούδι μου έφυγε από τη ζωή και τι συνέβη και την έχασα μέσα από τα χέρια μου.
Σημασία έχει πως βίωσα τη μεγαλύτερη απώλεια και τον πόνο που μπορεί να βιώσει άνθρωπος.
Ακούγεται εγωιστικό αλλά δεν είναι.

Ο πόνος δεν συγκρίνεται με κανέναν που είχα ζήσει μέχρι τότε και μιλώντας και με άλλες μαμάδες που είχαν την ατυχία να χάσουν το παιδί τους, μου είπαν ακριβώς αυτό: ότι πλέον νιώθουν κενές, όμως συγχρόνως ότι αισθάνονται σαν να μπορούν να σηκώσουν πάνω τους και όλη τη Γη γιατί δεν φοβούνται πλέον τίποτα. Ό,τι είχαν να χάσουν, το έχασαν…
Τραγικό; Μοιρολατρικό; Δακρύβρεχτο; Ποιος ξέρει;

Θέλω να μοιραστώ μαζί σας μία δική μου πολύ προσωπική στιγμή της ζωής μου που μέχρι να φύγω από αυτόν τον κόσμο, θα θυμάμαι σαν να συνέβη μόλις τώρα.

Τόσο έντονη ήταν.

Η κόρη μου, λοιπόν, την οποία γέννησα πρόωρα και...

την έχασα μετά από έναν μεγάλο αγώνα 199ημερών, στη Β΄ΜΕΝΝ του Γ.Ν.Θ. ΠΑΠΑΓΕΓΕΩΡΓΙΟΥ έφυγε σαν ηρωίδα!

Δεν παρέδωσε τα όπλα εύκολα.

Πάλεψε με όλες της τις δυνάμεις, μέχρι που τελικά την πρόδωσε η αναπνευστική της ανεπάρκεια.

Δεν την κράτησα στην αγκαλιά μου, παρά ελάχιστες φορές, δεν την φίλησα χωρίς να μεσολαβεί ανάμεσά μας η χειρουργική μάσκα , δεν την θήλασα ποτέ, την τάισα ελάχιστες φορές διότι συνήθως επιβαλλόταν η χρήση στοματογαστρικού, δεν την έπλυνα ποτέ, δεν την νανούρισα, και το κυριότερο δεν τήρησα τις υποσχέσεις που τις έδωσα «το ότι θα φύγουμε από τη μονάδα και θα πάμε στο σπίτι, θα είμαστε για πάντα μαζί, θα δει τον ήλιο, θα κοιμάται σε ένα κρεβατάκι και όχι σε θερμοκοιτίδα, και ότι δε θα την πειράζει κανείς….

Θα την ακουμπάμε μόνο η μαμά και ο μπαμπάς γιατί θα την χαϊδεύουμε».

Ο μόνος κόσμος που η ίδια γνώρισε ήταν μία κρύα και ψυχρή θερμοκοιτίδα και από την πρώτη μέχρι την τελευταία πνοή της, ήταν συνεχώς γεμάτη καλώδια, με μία μικρή εξαίρεση 5ημερών την περίοδο των γιορτών, ίσως να ήταν το πνεύμα των Χριστουγέννων που ήθελε να μας γεμίσει με ελπίδα ότι η μικρούλα μας θα τα κατάφερνε….

Στο διάστημα αυτό μεσολάβησαν 5χειρουργικές επεμβάσεις…. σε κοιλιακή χώρα και καρδιά… Μερικές φορές, το μωράκι μου έδειχνε ταλαιπωρημένο και κουρασμένο, όμως, μια στιγμή μετά, λες και ένα θαύμα συνέβαινε και όλα έμοιαζαν ότι θα καταλήξουν κατ’ ευχήν!

Το ιατρικό επιτελείο καθώς και η νοσηλευτική ομάδα της Β’ ΜΕΝΝ του Γ.Ν.Θ. ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ έδιναν μία καθημερινή μάχη για την καλυτεύρεση της μικρής μου Μαρίας (με αεροβάπτιση το όνομα της Παναγίας μας, στην οποία την είχα ταγμένη πριν από τη γέννησή της)!

Όλοι οι ιατροί διαρκώς από επάνω της…. Ιδιαίτερα ο ιατρός που την ανέλαβε υπό την προστασία του εξ αρχής… (Dr Γ. Μητσιάκος)! Το νοσηλευτικό προσωπικό δεν δίσταζε να γίνεται υπερβολικό για την περιποίησή της!

Προσπαθούσαν όλοι να με στηρίξουν….

Με κοιτούσαν κατάματα και μου έδιναν δύναμη την οποία αντλούσαμε όλοι από την ίδια τη Μαρία μου….

Ήταν ένα ανήσυχο και υπερκινητικό πλάσμα!

Μου έδινε ελπίδα αυτή η στάση ζωής της σε αυτές τις συνθήκες…

Δεν φημιζόμουν ποτέ για την υπομονή μου ως άνθρωπος….

Δεν περιγράφεται η απύθμενη υπομονή που απέκτησα ακαριαία το διάστημα αυτών των
6,5 μηνών….

Καθώς και μία ανεξήγητη διαίσθηση….

Όλες οι μανούλες διαισθάνονται όταν κάτι δεν πάει καλά με το μωράκι τους…

Έχω την εντύπωση, όμως, ότι μέσα σε μία ΜΕΝΝ όλα αυτά αυξάνουν κατακόρυφα στον εσωτερικό κόσμο της μαμάς (η αγωνία, η διαίσθηση, ο πόνος, η ανυπομονησία, η ελπίδα)

Αισθανόμουν οποτεδήποτε δεν πήγαινε κάτι καλά, ότι συνέβαινε…

Άλλωστε μου έτυχε και το σύνδρομο του αιφνίδιου βρεφικού θανάτου στα χέρια μου, ένα βραδάκι στα μέσα του Νοέμβρη, όπου πριν καλά-καλά καταλάβω τι συνέβαινε μία αξιοθαύμαστη μαία (η Νατάσσα Γεωργιάδου) την επανάφερε στη ζωή διατηρώντας μία απίστευτη ψυχραιμία και ταχύτητα.
Ήμουν δίπλα της κάθε ημέρα, πρωί-απόγευμα…. Ο χρόνος μαζί της ήταν ελάχιστος όμως έπρεπε να σεβαστώ τα ωράρια μίας εντατικής μονάδας τα οποία μου είχαν επιτρέψει να παραβαίνω….

Κάποιο βράδυ… εκεί που φαινομενικά πήγαιναν όλα κατ’ ευχήν…. διαισθάνθηκα ότι το μωράκι μου υποτροπίασε…

Δεν κοιμήθηκα ούτε λεπτό (κι εκείνη τη νύχτα)!

Την επομένη το πρωί μία κλήση από την ΜΕΝΝ που ζητάει να επισπεύσω την καθημερινή μου επίσκεψη επιβεβαιώνοντας τις ¨υποψίες¨ μου (δυστυχώς)….

Δύο εξαιρετικοί γιατροί και το κυριότερο Άνθρωποι (η Dr. Π. Καραγιάννη και ο Dr Χρ. Τσακαλίδης) βρίσκονται φανερά στη δυσάρεστη θέση των ανακοινώσεων ότι η Μαρία μου, το μωράκι μου, το αγγελούδι μου, βρίσκεται σε δύσκολη θέση… κινδυνεύει από λοίμωξη του αναπνευστικού και οι αντοχές της μετά από 188ημέρες ίσως να είναι λιγοστές…

Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου…

Ένιωσα σαν να μην κυκλοφορούσε αίμα στις φλέβες μου! Πάγωσα!!!

Με βλέμμα ανθρωπιάς και συμπόνιας προσπάθησαν να μου δώσουν ελπίδες, χωρίς, όμως, και να μου δημιουργήσουν μία αίσθηση μακριά από την αλήθεια… το τέλος πλησίαζε…

Παρά τις ανακοινώσεις, εξακολούθησα να ¨ελπίζω¨ για τις επόμενες 4ημέρες…

Κατόπιν παρέλευσής τους, και όταν δε διαπίστωσα καμία καλυτέρευση και ανταπόκριση από το κοριτσάκι μου, στην, ίσως τη μεγαλύτερη μάχη, που έδινε όλο το ιατρικό επιτελείο της Β’ ΜΕΝΝ, διαισθάνθηκα το τέλος…

Το εξέφρασα…. και βρέθηκαν όλοι δίπλα μου με τόση στοργή, ανθρωπιά αλλά και λύπη… Δεν την αγαπήσαμε μόνο εγώ κι ο μπαμπάς της… την αγάπησαν όλοι σε εκείνη την εντατική μονάδα στο διάστημα των 6,5μηνών!

Τελικά τη μάχη με τη ζωή την έχασε η μικρή μου ηρωίδα στις 199ημέρες!

Μερικές φορές ¨όταν οι άνθρωποι σχεδιάζουν….. ο Θεός «γελάε黨….!!!

Έζησα από κοντά τη μάχη που έδωσε για τη ζωή της η μικρή μου Μαρία, όμως, δε θα ξεχάσω ΠΟΤΕ τη μάχη που έδωσε η ιατρική και η νοσηλευτική ομάδα της Β΄ΜΕΝΝ του Γ.Ν.Θ. ΠΑΠΑΓΕΓΕΩΡΓΙΟΥ!

Αισθανόμαστε μία απέραντη, (εγώ κι ο σύζυγός μου), από καρδιάς, ευγνωμοσύνη για το ΕΡΓΟ που επιλετείται στη συγκεκριμένη ΜΕΝΝ από ανθρώπους οι οποίοι πραγματικά δεν έχουν ¨σύνορα¨ δίνοντας έναν καθημερινό αγώνα γνώσεων, ψυχής και ανθρωπιάς για να κρατήσουν στη ζωή πολύ μικρά, ευαίσθητα, ανήμπορα μωράκια έχοντας υπομονή και πίστη για τη ΖΩΗ!

Ποτέ δεν ξεχνούν να στηρίξουν και να ακουμπήσουν με συμπάθεια και συμπόνια τους ώμους των γονέων που βρίσκονται σε κατάσταση ¨εκτάκτου ανάγκης¨ από το σοκ της προωρότητας ενώ διαθέτουν πάντα πολύ χρόνο στο να εξηγήσουν την ιατρική με όσο πιο απλά λόγια γίνεται ώστε να καταλάβουν το τι συμβαίνει στο μικρό μωράκι τους!

Αν η αποστολή της μικρής μου ήταν να βοηθήσει την ιατρική….
χαίρομαι που ήταν στα σωστά χέρια τη σωστή στιγμή!!!

Σας ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου!!!
Δεν έχω καμία αμφιβολία, ότι κάνατε ότι ήταν ανθρωπίνως και ιατρικώς εφικτό!!!

Η Αγγελομήτωρ
Έλενα Σερασκέρη


Πηγή:newsitamea.gr